در انتظار ...

نیمه شعبان در اذهان شیعیان و محبان اهل بیت (ع) به عنوان روز میلاد نجات بخش موعود حضرت مهدی (عج) معنا و مفهوم یافته است، روز میلاد بزرگ مردی که انسانیت، ظهور او را به انتظار نشسته و عدالت برای پای بوس قدمش لحظه شماری می‌کند.

نیمه شعبان اگر چه شرافتش را وامدار مولود خجسته‌ای است که در این روز زمین را با قدوم خود متبرک ساخته است، اما همه عظمت آن در این خلاصه نشده و در تقویم عبادی اهل ایمان نیز از جایگاه و مرتبه والایی برخوردار است.

در روایاتی که از طریق شیعه و اهل سنت نقل شده فضیلت‌های بسیاری برای عبادت و راز نیاز در شب و روز خجسته نیمه شعبان بر شمرده شده است و این خود تمثیل زیبایی از این موضوع است که برای رسیدن به صبح وصال موعود باید شب وصل با خدا را پشت سرگذاشت.

در روایات به شب نیمه شعبان و فضیلت عبادت در آن بسیار سفارش شده به گونه‌ای که حتی آن را هم پایه "شب قدر" شمرده‌اند.

حضرت علی (ع) در روایتی در فضیلت شب نیمه شعبان چنین می‌فرماید: "در شگفتم از کسی که چهار شب از سال را به بیهودگی بگذراند، شب عید فطر، شب عید قربان، شب نیمه شعبان و اولین شب از ماه رجب."
از امام صادق (ع) نیز روایت شده که پدر بزرگوارشان در پاسخ کسی که از فضیلت شب نیمه شعبان از ایشان پرسیده بود، فرمودند: "این شب برترین شبها بعد از شب قدر است، خداوند در این شب فضلش را بربندگان جاری می‌سازد و از منت خود گناهان آنان را می‌بخشد، پس تلاش کنید که در این شب به خدا نزدیک شوید.

همانا این شب، شبی است که خداوند به وجود خود سوگند یاد کرده که در آن درخواست‌کننده‌ای را، مادام که درخواست گناه نداشته باشد، از درگاه خود نراند.

اما شرافت این شب خجسته، علاوه بر همه آنچه که بیان شد، به اعتبار مولود مبارکی است که در این شب قدم به عرصه خاک نهاده است، وجود مقدسی که سالها پیش از تولدش مژده میلاد او به مسلمانان داده شده بود و شاید همه عظمت این شب و تکریم و بزرگداشتی که در کلمات معصومان (ع) از آن شده است به خاطر وجود همین مولود مبارک باشد.